บทที่ 664

มู่เหยียนเซิน: “…”

เวินเอ่อร์หว่านก็พูดไม่ออกเช่นกัน: “…”

เหตุผลข้างๆ คูๆ ทั้งนั้น

“พี่ชาย?”

ตอนนั้นเอง เวินเนี่ยนเนี่ยนขยี้ตาแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง ดวงตายังคงเต็มไปด้วยความง่วง

เธอกะพริบตาซ้ำไปซ้ำมา ยืนยันว่าตัวเองเห็นเวินเจ๋อจิ่ง

“พี่ชาย เป็นพี่จริงๆ ด้วย…” เวินเนี่ยนเนี่ยนยิ้มออกมาทันที “หนูนึกว่...